تکتم حسین زاده، مدرس و طراح لباس، درمورد ویژگی‌های لباس سنتی زنان بوشهر بیان کرد: در استان بوشهر، دو منطقه جلگه‌ای و کوهستانی وجود دارد که جغرافیای متفاوت آن هـا لبـاس زنان را در این دو منطقه تا حدودی متفاوت کرده است و همچنین، به دلیل حضور اقوام عشایر و نیز عرب (طی یک بررسی میدانی به سفارش شورای فرهنگ عمومی در سال ۱۳۸۹ معلوم شده‌است که نزدیک به ۹۲ درصد از مردم استان بوشهر، فارس اند و ۸ درصد مابقی را افرادی از اقوام عرب، لر و ترک تشکیل می‌دهند) در مناطق این استان، لباس سنتی زنان بوشهر برگرفتی از لباس این اقـوم اسـت.
این طراح لباس تصریح کرد: به طورکلی، پوشاک زنان در این استان متشکل از: پیراهن بلند دورچین، شلوار چیت و کفش صندل، پیراهن رسمی‌تر زنان بوشهر جامه گشادی تزئین شده است که به آن پیراهن عربی می‌گویند.
به گفته او، در مجامع عمومی‌تر، همراه عبای سیاه یا چادر محلی، مقنعـه نـازک و سـیاه و روبنـده نازک است و در این استان، نوعی از لباس سنتی زنان بوشهر به نام – خطه دشتستان که اکنون بخـش وسـیعی از آن بـه نـام بوشهر شناخته می‌شود به لباس دشتستانی معروف است.
انواع پوشاک سنتی دشتستانی را می‌توان چنین توصیف کرد:
سرجامه ها: مینار، کلاهک، چادر مینار: روسری نازک، بلند و مشبک
حسین زاده ادامه داد: مینار برای دختران، نوعروسان و زنـان جـوان بـه رنـگ سفید و سبز انتخاب و گاه با حاشیه ریشه دار تزئین می‌شود. رنگ سیاه آن نیز خاص زنان مسن است. در زیر مینار و در مجالس رسمی، کلاهی ظریف و زری دوزی شده استفاده می‌شود کـه از نظر اندازه تقریباً به اندازه عرقچین مردان است.
چادر: سرجامه بیرونی که براساس سن، به رنگ‌های مختلف تهیه می‌شده است.
تن جامه ها: پیراهن، ارخالق
این مدرس لباس بیان کرد: پیراهن، لباسی بلند تا روی ساق پا از پارچه‌های رنگارنگ از جنس وال یا چیت ساده یا گلدار که برای سهولت در حرکت، در دو طرف، از کمر به پایین شکاف دارد.
ارخالق، نیم تنه‌ای از مخمل سرخ عنابی یا سبز و با آستر و رویه و تـزئین جلـوی سـینه و سرآستین‌های آن که روی پیراهن پوشیده می‌شود.
پاجامه‌ها: تنبان، تنبان قری، چاقچور
حسین زاده گفت: تنبان، شلوار تنگ از پارچه‌های شال، وال و چیت ساده یا گلدار و قرمز رنگ
تنبان قری: شلوار گشاد چین دار که پایین آن‌ها گاهی حاشیه دوزی می‌شده است.
چاقچور: شلوار نسبتاً گشاد و معمول در میان زنـان دشتسـتان کـه معمـولاً در مراسـم رسمی و در خارج از خانه به کار می‌رفت.
چـاقچور اغلـب بـه وسـیله عـروس در شـب عروسـی پوشیده می‌شد و پا‌ها را از انگشتان تا تهی گاه مـی پوشـاند و تقریبـاً بـه جـوراب هـای دوختـه شباهت داشت و سبب می‌شد که پا‌های زن کاملاً پوشیده بمانـد.
این طراح لباس افزود: چـاقچور از بـالا دارای لیفـه و بندی بود که زیر شکم بسته می‌شد. پای افزار: کرکاو و کوش کرکاو و کوش: پای افزار‌های زنان دشتستان یکی بـه نـام «کرکـاو» و دیگـری بـه نـام «کوش» است که هر دو رویه‌های چرمی داشتند.
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
دیدگاهتان را بنویسید