پوشش زنان و مردان خوزستان، استانی در جنوب غربی ایران با آب و هوای گرم و مرطوب است و به همین دلیل پوشش مردم آن از جنس پارچه‌های خنک و نازک است. این استان خانه بسیاری از اقوام متنوع است و به عنوان متنوعترین استان ایران از نظر خرده فرهنگ‌ها شناخته می‌شود. در این تنوع، سه قوم بزرگ عرب، لر و بختیاری بیشترین جمعیت این استان را به خود اختصاص داده‌اند.
مردان عرب در خوزستان، برای مقابله با گرما و همچنین گرد و غباری که در بیشتر فصول هوای آنجا وجود دارد، پارچه‌ای به نام چفیه را روی سر خود قرار می‌دهند و برای نگه داشتن آن، با یک حلقه بافتنی سیاه به نام عقال آن را به سر می‌بندند. پوشش این مردان بسیار بلند است و تا پاها خود می‌رسد و در رنگ‌های سفید، خاکستری، طوسی و قهوه‌ای تولید می‌شود. این پوشاک را در زبان محلی دشداشه می‌نامند. آنها کلاهی به نام بشت یا خاچیه را روی دشداشه خود می‌پوشانند که مشکی، سورمه‌ای یا قهوه‌ای است.
اصل اساسی در انتخاب پوشاک زنان عرب، رعایت پوشش کامل و حجاب اسلامی است. آنها چادر سیاهی به نام عبایه به سر می‌کنند که شباهت زیادی به عبا دارد، اما با براقیتی بیشتری طراحی شده است. آنها در زیر این چادر، یک روسری به نام شیله را استفاده می‌کنند که روی سر و سینه را می‌پوشاند و با گیره‌ای به نام چلاب نگه‌داشته می‌شود که از جنس طلا یا نقره ساخته شده و مزین به نگین فیروزه است. لباس زنان جوان‌تر از رنگ‌های شاد است و برای زنان مسن‌تر رنگ‌های تیره بیشتر کاربرد دارد. شلوار زنان عرب_ معمولی است و به آن “ثوب” گفته می‌شود. برخی از آنها از بوشیه یا نقاب برای پوشاندن صورت استفاده می‌کنند. همچنین، خالکوبی و حنا نیز قسمتی از پوشش و زیور زنان این قوم هستند.
لرهای خوزستان، شلواری سنتی به نام “دبیت” به پا می‌کنند و آن سیاه است. این شلوار با یک پوشاک جلو باز به نام “چوقا” که از پشم خودرنگ تهیه می‌شود، همراهی می‌کند. آنها چندین مدل کلاه دارند که شیوۀ استفاده از آن برای نشان‌دادن موقعیت اجتماعی فرد مورد استفاده قرار می‌گیرد. زنان لر شلواری با پارچه‌ای با متراژ بالا که “تنبان قری” نام دارد را پوشیده و آنها پیراهن جلو بازی با یقه هفت دارند و در روی آن، یک جلیقه جلو باز را پوشیده‌اند. پوشش سر زنان لر جالب است و از چندین بخش تشکیل شده است. پارچه‌ای سفید به نام “لچکی” را به پشت سر می‌آویزند که به پارچه‌ای مربعی مزین به منجوق و نوارهای تزیینی و مهره‌هایی به نام بوناست، دوخته شده و با سکه و مهره تزیین شده است. این پارچه مربعی را “زلزله”، “مونجاق” یا “پی سری” نامیده و یک تا یک و نیم متر طول دارد و از پشت سر آویزان می‌شود. همچنین، زنان لر از یک روسری مستطیلی و بلند به نام “مینا” روی لچکی خود استفاده می‌کنند.
دیدگاهتان را بنویسید